هارپسیکورد

تعداد خانه هایی که در آنها هارپسیکورد پیدا می شود تقریبا برابر با تعداد خانه هایی ست که روی دیوارهایشان تصویر بتهوون نقاشی شده. امروزه هارپسیکورد بسیار کمیاب است و آدم باورش نمی شود که روزگاری محبوب ترین ساز در اروپا بوده است.

اگر زمانی جایی، مثلا در دانشگاه یا موزه، هارپسیکورد ببینید، متوجه می شوید که بسیار شبیه پیانوست ولی به درپوش مجلل و تزیین شده ی آن دقت کنید.

در برخی هاپسیکوردها زنگ کلاویه ها مثل بعضی پیانوهای قدیمی برعکس است. مطمئن ام زیادتر کردن کلاویه های سفید علت منطقی داشته، شاید عاج آنها بیش از حد بوده است.

شاید هار پسیکورد از خیلی  جهات به پیانو شباهت داشته باشد ولی اگر یکی از کلاویه های هارپسیکورد را بزنید، فورا متوجه تفاوت این دو ساز خواهید شد.

علت تفاوت صدای هارپسیکورد به خاطر نحوه ی تولید صدا توسط سیمهای داخل ساز است. سیمهای هارپسیکورد به جای چکش، به قلاب های کوچکی متصل هستند که خیلی به سیمها نزدیک اند. وقتی کلاویه را می زنید این قلاب (که به آن مضراب یا زخمه هم می گویند) به سیمی که برای آن نت کوک شده زخمه می زند.

بسیاری از هراپسیکوردها بیشتر از یک صفحه کلاویه دارند. علت این طراحی برطرف کردن مشکل بزرگ این ساز است. فرقی نمی کند چقدر قوی بنوازید، درجه ی صدا تغییری نمی کند. وقتی یک صفحه کلاویه و چند مکانیسم دیگر اضافه شود، نوازنده می تواند یک سرید دیگر از سیمها را بنوازد و گاهی هم چند سیم را به طور همزمان بزند تا به کیفیت و قدرت صدا تنوع ببخشد.