هرکدام از موارد فوق برای من حکم تغییر وضعیت آگاهی را دارد. راهش چنین است که ابتدا بفهمی چه چیزی در ضمیر خودآگاه قرار دارد، و سپس کاری کنی که چیز دیگری وارد آن شود. وقتی در حال نظارت بر یک وضعیت تغییر یافته از آگاهی هستی، دارای این توان هستی دست به کارهایی بزنی که بانی ایجاد وضعیتها و موقعیت های انتخابی متعددی بشوند.
زن: دارم فکر می کنم که در آن لحظه، از آنچه در حال رخ دادن بود آگاه بودم و چنانچه می خواستم، می قادر شدم آن را متوقف سازم. بنابر این. . .
ولی این کار نکردی.
زن: درست است. ولی هنوز نمی دانم که آیا می توان شخص را وادار کرد که وارد یک وضعیت تغییر یافته شود یا خیر. من هنوز هم. . .

افرادی در برابر شما مقاومت به خرج می دهند

خوب، این احمقانه است که بخواهید کار را با این قبیل بحث ها آغاز کنید، برای اینکه فقط افرادی در برابر شما مقاومت به خرج می دهند که می دانند شما دارید این کار را می کنید و آن وقت ممکن است بانی شوید که آن شخص در برابر رفتن به حالت خلسه مقامت کند.

در آن صورت کار شما این می شود که به او دستورالعمل بدهید و او خلاف آن را اجرا کند. او سریعا وارد یک وضعیت تغییر یافته می شود. نمونه اش حرفی است که مادران غالبا به بچه های خود می گویند: “بچه نخند”. آن ها با انجام کاهای ضد و نقیض، وضعیتهای تغییر یافته را به بچه های خود یاد می دهند.

بچه ها تا زمانی که فاید تغییرپذیری لازم هستند، نمی توانند در برابر چنین وضعیتی موضع بگیرند.
این که کسی بتواند کس دیگری را وادار به انجام کاری کند، مستلزم وجود تغییرپذیری لازم است. چنانچه انعطاف شما در رفتارتان، بیشتر از کسی باشد که شما را هیپنوتیزم می کند، آن وقت بسته به میل خودتان دارای این قدرت هستید وارد حالت خلسه شوید و یا در خارج از حالت خلسه باقی بمانید.

منبع : مایکل نولان