توانایی شما در مشاهده تغییر، به این بستگی دارد که تا چه حد قادر به بزرگنمایی یافته هایتان هستید. اگر کارهایی از این قبیل انجام دهید: (با صدایی آرام و پایین) “آیا تا حالا هیچ وقت عصبانی بوده ای؟” یا (با صدایی بلند و سریع) “آیا تا حالا هیچ وقت ناراحت و غمگین بوده ای؟” این کارها اثری نخواهند داشت، مگر آن که لا حالتی برآشفته بگویید “ببینم، آیا تا به حال هیچ وقت عصبانی بوده ای؟”. هر قدر رساتر عمل کنید، او واکنش رساتری نشان خواهد داد.

A ، حالا دست چپت را بر روی زانوی راست او قرار بده و از او بپرس “کدام احساس تو با قبلی مغایر است؟”. او احساس مغایر را تداعی خواهد کرد. به محض آن که تغییرات ایجاد شدند، دوباره تاز مانی که افزایش تغییرات را مشاهده می کنی، فشار دستت را افزایش بده و موقعی که تغیرات یکنواخت شدند، دستت را بردار.

توانایی شما در مشاهده تغییر

اکنون دارای دو تکیه گاه ذهنی هستی. A ، از تو می خواهم یکی از آنها را به کار اندازی و متوجه تغییرات باشی. سپس اندکی مکث کن و دیگری را به کار بگیر و به تغییرات توجه کن. حتی بهتر است در حین استفاده از تکیه گاه ذهنی، حواس او را از طریق موضوعی پرت کنی نظیر “آیا چراغهایی را که موقع وارد شدن به ساختمان دیدیم به یاد می آوری؟” و ببین که آیا باز هم می توانی با استفاده از تکیه گاهها، واکنشها را به همان ترتیب به دست بیاوری یا خیر.

وقتی خاطرات جمع شد که هر دو تکیه گاه ذهنی درست عمل می کنند و توانستی تفاوت بین آنها را تشخیص دهی، آن وقت می خواهم که به مدت سی الی شصت ثانیه هر دو تکیه گاه را به طور همزمان فعال کنی و یک پدیده شگفت انگیز به نام ائتلاف را ببینی. به چهره طرف مقابلت نگاه کن، در نیمی از صورت او یکی از آن واکنشها، و در نیمه دیگر، آن یکی را خواهی دید و بدین ترتیب عمل ائتلاف در او انجام می شود. تکیه گاههای ذهنی وصله تن نیستند. شما باید آنها را فقط تا زمانی نگه دارید که واکنشها را به طور کامل دریافت کرده باشید. وقتی ائتلاف انجام گرفت، دیگر نباید از آنها استفاده کنید.