خواهش میکنم همشو خوب بخونید:

دوستای خوبم:کنکور بازم اومدورفت بازم مثل همیشه اغلب عده ای به اونچه که میخواستن رسیدن و عده ای از اونچه میخواستن باز موندن من نمیدونم تو جز کدوم گروهی اما اینو میدونم و میترسم که تو این هیاهو شخصیت انسانی تو تبدیل به یک عدد بشه حالا یه رقمی یا دو رقمی یا…. این روزها روزاییه که همه خودشونو به شکل یه عدد میبینن که پای کارنامه شون درج شده اینکه این عدد کوچیک باشه یا بزرگ چیزی نیس جز به حقارت کشیدن ظرفیت های وجودی یک انسان…زمانی که زندانها وارد زندان میشن دیگه نام و فامیل و هویت بیرونی ندارن تبدیل میشن به یه شماره که همون اول یه پلاک میندازن گردنش ویه عکس تمام رخ ونیم رخ ازش میگیرن واون زندانی رو همیشه با همون شماره صدا میزنن پس اون دیگه آدم نیس یه شماره است وچقدر سخته ما هرسال شاهد یه زندان 5/1 میلیون نفری باشیم که همه آدم هاش به یه شماره تبدیل بشن اونایی که عددشون خوب باشه دچار یه جور غرور خطرناک میشن غروری که سالها میتونه زندانیشون کنه اونایی هم که رقمشون از اونچه که میخواستن بیشتر شده باشه به کنجی میخزند و خودشون رو در زندان غم اسیر میکنن اما این با توئه که جز کدوم گروه باشی …………

میتونی به این حقارت تن بدی که توی جریان سیلابی که شخصیت انسانیت رو به قهقرا می بره همراه بشی میتونی در غرور رتبه خوبت گم بشی یا به غم رتبه ای که مناسب خودت نمیدونی اسیر….اما……

میتونی جور دیگه ای هم باشی میتونی زنجیر هارو پاره کنی خودت رو از زندان اون چند رقمی لعنتی رها کنی به سوی حقیقت فرار کنی ریه هات رو از اکسیژن انسانیت پر کنی برفراز قله های توانایی های بشر بایستی دستاتو از هم باز کنی وبلند فریاد بزنی:من یک انسانم با تمام ابعاد متنوعی که یک انسان داره وباتمام خصوصیاتی که خیلی ها منحصربه فردند زنجیرهارو پاره میکنم ومسیر عروج رو طی میکنم که چقدر راه های مختلف دارن در هر حال در مسیر تعالی پیش خواهم رفت………….

پ ن1:فکر نکنید از رو دل خوشم اینارو نوشتم منم رتبه خوبی نگرفتم

پ ن2:دوست عزیزم خیلی حالم گرفته شد که واسه همچین چیز مسخره ای ناراحتی

پ ن3:بچه ها همه دنیا و زندگی فقط کنکور نیست…نیست…نیست….

اتاق تنهایی